دوشنبه , ۱۰ اردیبهشت ۱۴۰۳
نطقی که در میدان جنگ برای سربازان ایراد می شود غیر از نطقی است که باید برای ملت ایراد کنند زیرا سرباز را نمیتوان بوسیله جمله پردازی و بکار بردن عبارات برجسته و میان خالی و پوک فریب داد. در صورتی که ملت احمق است و خاصیت فطری هر ملت حماقت میباشد و به جملات و کلمات برجسته، که هزارها از آن بقدر یک پر کاه ارزش ندارد اهمیت میدهد و تصور میکند که با آن کلمات، میتوان دنیا را دگرگون کرد....
من عقیده دارم که انسان تغییر میکند ولو یکصد هزار سال از او بگذرد.یک انسان را اگر در رودخانه فرو کنید به محض آنکه لباس های او خشک شد،همان است که بود.یک انسان را اگر گرفتار اندوه نمایید از کرده های گذشته پشیمان میشود،ولی همین که اندوهِ او از بین رفت،به وضع اول برمیگردد و همانطور خودخواه و بی رحم میشود.مردم تصور میکنند که امروز غیر از دیروز است ولی من میدانم چنین نیست و در آینده هم مثل امروز و همانند دیروز کسی حقیقت را دوست نمیدارد....
